امید چه نقشی در زندگی ما دارد؟ امید چیست؟ چطور می‌توانیم امیدوار باشیم؟ چطور می‌توانیم از نا امیدی خلاص شویم؟
یک لحظه سکوت کرده و به این سوالات پاسخ بدهید: به نظر شما آیا کاری که انجام می‌دهید، نتیجه‌ی مثبتی در بر خواهد داشت؟ آیا تلاش‌های شما در زندگی به ثمر خواهد رسید؟ آیا در تحصیل موفق خواهید شد؟ آیا رشته‌ی دانشگاهی مورد نظر خودتان را قبول خواهید شد؟ آیا در شغل مورد نظر استخدام خواهید شد؟ آیا درآمد خوبی کسب خواهید کرد؟ آیا زندگی موفقی را تجربه خواهید کرد؟
برخی افراد پاسخ منفی به همه‌ی این سوالات می‌دهند و برخی دیگر پاسخ‌شان و نگاه‌شان به زندگی مثبت و امیدوارانه است و پاسخ مثبت می‌دهند. افراد نا امید و مایوس عموما منتظر نتایج منفی، شکست، عدم موفقیت و عدم پیروزی هستند. افراد نا امید نشسته‌اند تا بدبختی و ناکامی را که قلبا و ذهنا به آن اعتقاد دارند بیاید و خودش را در زندگی نمایش دهد.
برعکس افراد امیدوار منتظر خبرهای مثبت و اتفاقات خوب هستند. چنین افرادی با توکل بر خداوند نگاهی مثبت به آینده دارند. منتظر نتایج مثبت و محصولات خوب و مفید هستند. امید یعنی باور داشته باشیم که از اتفاقات و شرایط زندگی، نتیجه‌ی مثبت حاصل خواهد شد. امید احساسی است که به ما کمک می‌کند فردی خوش بین باشیم و همیشه منتظر نتایج و محصولات مثبت باشیم.
امیدوار یا نا امید
هر کس می‌تواند خودش انتخاب کند که کدام سبک زندگی را می‌خواهد داشته باشد و دوست دارد با چه روشی زندگی کند. دوست دارید منتظر بدبختی و اخبار بد باشید یا منتظر اخبار خوب و مسرت بخش؟ دوست دارید در زندگی شادی، موفقیت و بهروزی را تجربه کنید یا شکست و ناکامی را؟
شیاد برایتان این سوال پیش بیاید که چه فرقی می‌کند من چه انتخابی داشته باشم، مگر دنیا به حرف من و اعتقاد من می‌چرخد. برفرض که من هزاران بار بگویم به زندگی امیدوارم ولی وقتی کار نیست، پول نیست، چطور می‌توان امیدوار بود؟
جواب چنین افرادی روشن است. جهان بازتابی از آنچه تو هستی برایت تصویر می‌کند. جهان، تو و اندیشه‌هایت را به‌تصویر می‌کشد و تو همان چیزی که در ذهن خودت به آن باور داری در زندگی با تمام وجود، تجربه خواهی کرد. اگر باور داری کار نیست، پس جهان همان باور را در عینیت به تو نشان می‌دهد. حتی اگر زبانت بگوید کار هست ولی در باور و درونی‌ترین لایه‌های وجودی‌ات باور نداشته باشی که شغل مناسبی برای تو نیست، قطعا شغل مناسب را هم پیدا نخواهی کرد.
جهان با درونی‌ترین لایه‌های ذهنی تو کار دارد. آنها را در هستی به تو نمایش می‌دهد. اگر درونا نا امید باشی، محصولی جز نا امیدی در این جهان برداشت نخواهی کرد. باید ببینی در ذهن خودت چه بذری می‌کاری؟ آیا امید می‌کاری؟ آیا هدفمند بودن و تلاش کردن را دنبال می‌کنی یا نا امیدی را؟
امیدوار بودن قرصی ندارد که بخوریم و امیدوار شویم. اما برای امید داشتن به زندگی راهکارهایی وجود دارد. اما قبل از اینکه بتوانیم به زندگی امیدوار یا نا امید باشیم باید بدانیم هر کدام از این دو سبک، چه تاثیری بر زندگی ما دارد.
باور داشته باشیم که زندگی بازتاب اندیشه‌های خودمان است. پس ببینید چه اندیشه‌هایی را در سرتان می‌پرورانید. همان را در زندگی تجربه خواهید کرد. چه بذری را می‌کارید همان را درو خواهید کرد. در چه مسیری تلاش می‌کنید، همان را دریافت خواهید کرد.
زندگی فرد امیدوار مختصاتی دارد. فرد امیدوار به خداوند و قدرت لایزالش اعتماد و اعتقاد دارد و در قدم اول می‌داند وقتی پروردگاری او را آفریده، در این جهان به تنهایی رهایش نخواهد کرد. همین اعتماد و اعتقاد قلبی، کلیدی است برای آنکه امید داشته باشد. اگر شما باور کنید که در این دنیا تها رها نشده‌اید، نوری عظیم از امیدواری بر قلب و زندگی شما می‌تابد. شما تنها نیستید. خداوند ب همه‌ی قدرتش با شما است.
در قدم بعدی، کسی که امیدش به خداوند است، با نام خداوند قدم برمی‌دارد. می‌داند در قدم به قدم زندگی همراهی مطمئن دارد و راهنمایی اش می‌کند. و کسی که به خداوند اعتماد دارد، روش های خداوند را در زندگی‌اش پیاده سازی می‌کند. سوال این است که روش‌های خداوند چیست؟
خداوند هستی را بی‌هدف نیافریده است. پس فرد امیدوار، نیز به روش خداوند برای زندگی خودش هدفی را دنبال می‌کند. خداوند برای کوچکترین ذره‌های هستی برنامه دارد. پس فرد امیدوار نیز برای لحظه به لحظه زندگیش برنامه دارد.
خداوند هیچ چیزی را نصفه و نیمه در جهان رها نمی‌کند. خداوند ضعف و سستی و تنبلی را دوست ندارد. وقتی مروری به روش‌های خداوند داشته باشیم متوجه می‌شویم که سیستم خداوند، سیستم موفقی است و اگر ما نیز بتوانیم با همین سیستم جلو برویم موفقیت را از آن خود کرده‌ایم.
تجربیات خود را در مورد موفق و ناموفق بودن، امیدوار یا ناامید بودن با ما در میان بگذارید.
